Duszpasterstwo Polaków w diecezji rzymskiej

Ksiądz biskup, później arcybiskup Józef Gawlina w roku 1947 otrzymał nominację na Rektora kościoła św. Stanisława i zamieszkał przy kościele. W roku 1948 bp Gawlina został powołany przez Papieża Piusa XII na Protektora Polskiej Emigracji. Prosił wówczas ówczesnego Generała Księży Chrystusowców o kapłana, który byłby sekretarzem i administratorem Kościoła i Hospicjum. W tym czasie ks. Walery Przekop, chrystusowiec, po uwolnieniu z KZ Dachau, gdzie był aresztowany jako kleryk, ukończył studia w Paryżu. Tam też otrzymał święcenia kapłańskie. Ksiądz Generał skierował ks. Przekopa do Rzymu, oddając go do dyspozycji ks. bp. Gawliny. Na początku lat 50-tych po ukończeniu doktoratu, inny chrystusowiec, też dawny więzień KZ Dachau, ks. Franciszek Okroy został przydzielony do ks. abp Gawliny. Wówczas rozdzielono funkcje – ks. Okroy był sekretarzem i kapelanem, ks. Przekop administratorem. Praktycznie ks. Przekop prowadził duszpasterstwo dla niedużej wówczas Polonii rzymskiej.

W tym czasie duszpasterstwo Polaków w Italii prowadził ks. Witold Paulus (przed wojną Rektor Misji w Paryżu), kapelan wojskowy, który zdemobilizował się w Italii. Będąc kapelanem w Maglie (Apulia) miał kontakty z tamtejszym Ordynariuszem, co mu pomogło w nawiązaniu kontaktów z POA (Pontificia Opera di Assistenza), która miała powiązania z UNRA oraz z sekcją charytatywną biskupów amerykańskich NCWC, które to dwie organizacje przesyłały żywność rozdzielaną przez POA. Nie zostało stwierdzone czy ks. Paulus miał oficjalną nominację na duszpasterza dla Polaków.

W międzyczasie w Kolegium obronił doktorat ks. Władysław Rubin i abp Gawlina prosił go w 1953 roku o przejęcie duszpasterstwa dla Polaków w Italii. Ks. Rubin prawdopodobnie jako pierwszy miał formalną nominację ówczesnej Kongregacji Konsystorialnej na duszpasterza. Objął on i zorganizował duszpasterstwo dla Polaków w Rzymie oraz utworzył sieć placówek duszpasterskich w Italii, które regularnie co kilka miesięcy odwiedzał (Lecce, Neapol, Loreto, Forli, Mediolan, Turyn). Ks. Rubin pragnął jeszcze ukończyć studium Roty Rzymskiej i dlatego w 1958 prosił Arcybiskupa o zwolnienie z duszpasterstwa. Arcybiskup na jego miejsce zamianował ks. Szczepana Wesołego, który, po ukończeniu studiów i otrzymaniu święceń, był zatrudniony przez arcybiskupa w wydawnictwie Sacrum Poloniae Milenium. Ks. Wesoły sprawował duszpasterstwo tylko rok, gdyż ówczesny ordynariusz katowicki polecił mu podjąć studia na nowo powstałym Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Lateraneńskim.
W tym samym czasie ukończył studia i otrzymał święcenia chrystusowiec ks. Mieczysław Kowalczyk i abp Gawlina mianował go na duszpasterza Polaków we Włoszech (miał nominację Kongregacji Konsystorialnej). Ks. Kowalczyk prowadził duszpasterstwo do roku 1970. Wówczas Generał chrystusowców przeniósł ks. Kowalczyka do Anglii. Na jego miejsce duszpasterzem został inny chrystusowiec ks. Marian Burniak TChr, który po otrzymaniu święceń w 1963 roku został przez władze zakonne przydzielony do pomocy księżom zatrudnionym przez abp. Gawlinę. Po śmierci abp. Gawliny, ks. bp Rubin zatrzymał ks. Burniaka do pomocy w Ośrodku Duszpasterstwa. Ks. Burniak przejął duszpasterstwo w 1970 roku i prowadził je do roku 2003. Od tego czasu duszpasterstwo Polaków przy kościele św. Stanisława w Rzymie prowadził ks. Grzegorz Ryngwelski TChr.
W czerwcu 2007 roku rektorem kościoła i hospicjum św. Stanisława i duszpasterzem Polaków w diecezji rzymskiej został mianowany ks. Paweł Ptasznik. Duszpasterstwem zajmują się:  ks. Jacek Staniek SChr i ks. Matthew J Gardzinski SChr, wspomagani przez administratora ks. prał. Jana Główczyka oraz księży studiujących w Rzymie.

Opr. ks. abp Szczepan Wesoły