Z głębokim żalem informujemy, że w dniu 28 sierpnia zmarł Arcybiskup Szczepan Wesoły, wieloletni rektor kościoła św Stanisława w Rzymie, duszpasterz i opiekun Polonii na świecie.
Abp Szczepan urodził się 16 października 1926 w Katowicach. Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną wyjechał do Jarosławia, a stamtąd do Sosnowca. W 1941 powrócił do Katowic. W 1943 został przymusowo skierowany do budowy bunkrów w Cuxhaven, a na początku 1944 wcielony do niemieckiego wojska i wysłany na front zachodni do Cannes we Francji. W sierpniu tego samego roku zbiegł na stronę aliancką. Przydzielony do polskich jednostek, pełnił służbę radiotelegrafisty w oddziałach łączności. Brał udział w walkach z Niemcami w Algierii i we Włoszech. Po zakończeniu wojny uczestniczył w kursach wojskowych w Alessano we Włoszech. Następnie pracował w Wielkiej Brytanii, wpierw w fabryce drutu w Wakefield, później w fabryce bawełny w Halifaxie. W latach 1950–1951 pobierał nauki w zakresie szkoły średniej w kolegium jezuickim Campion House.
W roku 1951 przeniósł się do Rzymu, aby podjąć przygotowanie do kapłaństwa w Papieskim Kolegium Polskim. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1957 uzyskał licencjat z teologii. Święceń prezbiteratu udzielił mu 28 października 1956 w Rzymie kardynał Valerio Valeri, prefekt Kongregacji ds. Zakonów. Studia kontynuował w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, w Akademii Alfonsjańskiej i na Uniwersytecie Pro Deo w Rzymie. W 1967 uzyskał stopień doktora nauk teologicznych.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich zajmował się w Rzymie polskimi wydawnictwami związanymi z jubileuszem milenium chrztu Polski oraz duszpasterstwem polskich emigrantów. Od 1962 do 1965 jako kierownik Sekcji Słowiańskiej Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II redagował biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Środkowej. W 1967 został kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie.
11 grudnia 1968 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej (z przeznaczeniem do pracy wśród Polonii zagranicznej) i biskupem tytularnym Dragonary. Święcenia biskupie otrzymał 7 lutego 1969 w Warszawie, w prywatnej kaplicy prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego. Udzielił mu ich prymas Polski, któremu towarzyszyli Herbert Bednorz, biskup diecezjalny katowicki, i Władysław Rubin, biskup pomocniczy gnieźnieński. Za dewizę biskupią przyjął słowa „Laetus serviam” (Będę służył z radością).
Jako biskup, rezydując w Rzymie, w latach 1968–1980 wspomagał bp. Władysława Rubina, delegata Prymasa Polski ds. duszpasterstwa emigracji, następnie w latach 1980–2003 sam pełnił funkcję delegata. Niestrudzenie odwiedzał środowiska polonijne na całym świecie. 7 lutego 1994 został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam. Od 1980 do 2007 był rektorem kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika w Rzymie. Objął ponadto funkcje przewodniczącego Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie i redaktora kwartalnika „Duszpasterz Polski Zagranicą”. 8 kwietnia 2003 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę, ale nadal troszczył się o losy swoich rodaków w świecie.
W ramach Konferencji Episkopatu Polski był sekretarzem Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego oraz członkiem Komisji Maryjnej i Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Ponadto wszedł w skład Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych.
Za zasługi dla Polonii i krzewienie kultury polskiej w świecie, postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy, został odznaczony Orderem Orła Białego. Dekoracja odbyła się 5 maja 2018 roku w ambasadzie RP przy Stolicy Apostolskiej. Wcześniej postanowieniem prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego z 11 listopada 1990 został odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski, zaś prezydent Lech Kaczyński 26 listopada 2007 roku odznaczył go Krzyżem Wielkim tego samego Orderu. Otrzymał również Odznakę Honorową Bene merito Ministra Spraw Zagranicznych RP w 2012 roku.