Czytanie I:    Wyj 17, 3-7

Psalm 95:      Słysząc głos Pana, serc nie zatwardzajcie!

Czytanie II:   Rz 5, 1-2.5-8

Ewangelia:    J 4, 5-42

Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: „Daj Mi pić!” Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: „Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?” Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: „O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: ‘Daj Mi się napić’, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej”. Powiedziała do Niego kobieta: „Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?” W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: „Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu”. Rzekła do Niego kobieta: „Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać”. A On jej odpowiedział: „Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj!” A kobieta odrzekła Mu na to: „Nie mam męża”. Rzekł do niej Jezus: „Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą”. Rzekła do Niego kobieta: „Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga”. Odpowiedział jej Jezus: „Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie”. Rzekła do Niego kobieta: „Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko”. Powiedział do niej Jezus: „Jestem nim Ja, który z tobą mówię”.

Na to przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z kobietą. Żaden jednak nie powiedział: „Czego od niej chcesz? – lub: Czemu z nią rozmawiasz?” Kobieta zaś zostawiła swój dzban i odeszła do miasta. I mówiła ludziom: „Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem?” Wyszli z miasta i szli do Niego. Tymczasem prosili Go uczniowie, mówiąc: „Rabbi, jedz!” On im rzekł: „Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie”. Mówili więc uczniowie między sobą: „Czyż Mu kto przyniósł coś do zjedzenia?” Powiedział im Jezus: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: ‘Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?’ Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak się bielą na żniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje, a drugi zbiera. Ja was wysłałem, abyście żęli to, nad czym wy się nie natrudziliście. Inni się natrudzili, a wy w ich trud weszliście”.

Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety świadczącej: „Powiedział mi wszystko, co uczyniłam”. Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: „Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata”.

■                    ■                    ■                    ■

W tej ewangelicznej scenie Jezus przełamuje pewne tabu. Po pierwsze: rozmawia publicznie z kobietą, po drugie: jego rozmówczyni jest Samarytanką, a więc jest wyznawczynią wiary uznawanej przez Żydów za wypaczenie judaizmu. Pan nie potępia ani samej kobiety ani jej życia. Zamiast tego tłumaczy, Kim jest i zachęca do oddawania czci Bogu Jedynemu niezależnie od miejsca sprawowanego kultu: Góry Garizim czy Jerozolimy. Punktem kulminacyjnym rozmowy jest moment, kiedy Pan Jezus wyjawia kobiecie, że jest wyczekiwanym Mesjaszem. Tajemnica zostaje wyjawiona, pragnienie zaspokojone i Samarytanka odchodzi, pozostawiając puste naczynie, co Ewangelista wyraźnie podkreśla. Tak jak Pan Jezus prosił Samarytankę, tak i ja proszę dziś Jego: Daj mi się napić. Daj mi się napić i pozwól zaspokoić pragnienie życia wiecznego, Panie.

– komentarz Teresy Pieczyńskiej

* * *

Pieśń błagalna „Święty Boże, Święty Mocny” należy do gatunku bardzo uroczystych pieśni zwanych suplikacjami, czyli prośbami. Jest śpiewana w wyjątkowych sytuacjach. Inwokacja utworu pochodzi ze starodawnego hymnu ku czci Trójcy Świętej, zwanego Trisagionem, występującego w liturgii Kościołów zachodniego i wschodniego. Greckie słowo triságios oraz łacińskie trisagium oznacza trzykrotnie święty.

W tym czasie zmartwień i medialnego niepokoju, gdzie wielu traci obiektywnie spojrzenie na wydarzenia, które mają miejsce wokół nas, nie traćmy nadziei i ufności, ale z wielką i pokorną wiarą prośmy Pana Boga, by zachował nas i świat od wszelkiego złego:
Święty Boże, Święty mocny,
Święty a Nieśmiertelny,
zmiłuj się nad nami!

Od powietrza, głodu, ognia i wojny
wybaw nas Panie!

Od nagłej i niespodzianej śmierci
zachowaj nas Panie!

My grzeszni Ciebie Boga prosimy
wysłuchaj nas Panie!

+ L I T U R G I A     T Y G O D N I A + 

– poniedziałek, 16.03.	2 Krl 5, 1-15a; Ps 42 (41); Łk 4, 24-30
– wtorek, 17.03.	Dn 3, 25.34-43; Ps 25 (24); Mt 18, 21-35
– środa, 18.03.	Pwt 4, 1.5-9; Ps 147B; Mt 5, 17-19
– czwartek, 19.03.	2 Sm 7, 4-5a.12-14a.16; Ps 89; Mt 1, 16-21.24a Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP
– piątek, 20.03.	Oz 14, 2-10; Ps 81 (80); Mk 12, 28b-34
– sobota, 21.03.	Oz 6, 1-6; Ps 51 (50); Łk 18, 9-14

= O G Ł O S Z E N I A     D U S Z P A S T E R S K I E =

■ Kardynał Wikariusz Rzymu Angelo de Donatis, dekretem z dnia 13 marca 2020, zezwala na otwarcie kościołów parafialnych i rektoratów Misji cum cura animarum dla prywatnej modlitwy wiernych. Równocześnie dekret zwalnia wiernych od obowiązku uczestniczenia w niedzielnej Mszy św. do dnia 3 kwietnia i zachęca, aby pozostali w domu.

W Dzień Pański, zachęcamy do wysłuchania Mszy św. przez środki masowego przekazu, do poświęcenia czasu na czytanie Pisma św. oraz do wspólnotowej modlitwy rodzinnej różańcem, Koronką do Bożego Miłosierdzia, lub innymi formami modlitwy.

■ Z naszego kościoła Msza św. niedzielna o godz. 10.00, nabożeństwo Gorzkich Żali w niedzielę o godz. 17.30, Msza św. niedzielna o godz. 18.00, oraz Droga Krzyżowa w piątek o godz. 19.15 będą transmitowane na żywo przez stronę naszego Kościoła na Facebook. Można ją znaleźć wpisując: „Kościół Świętego Stanisława Rzym”.

■ Trwamy w modlitewnej dziewięciodniowej nowennie przygotowującej nas na uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP. Polecajmy św. Józefowi ten szczególnie trudny czas, prosząc o postawienie kresu epidemii.

■ Intencje mszalne, które zostały przyjęte, zostaną odprawione w tych terminach, jakie zostały zapisane. Prosimy o duchowe łączenie się z Ofiarą Mszy świętej w intencjach polecanych.

■ Redakcja tygodnika “Niedziela” zachęca do prenumeraty wydania internetowego. Można jej dokonać na stronie: https://e.niedziela.pl.